Wat ons bezighoudt

Aan al het moois komt een einde. Met Bureau Drop hebben Walmar en ik mooie opdrachten mogen doen, mooie organisaties mogen leren kennen en bovenal; heel veel leuke, interessante, bevlogen en betrokken mensen mogen leren kennen.

Sinds twee maanden maak ik als stagiaire deel uit van het turquoise-paarse team hoog in de toren: ik ben een Dropper, een Dropje. Wat het ook mag zijn, ik ben lekker ondergedompeld in de watertoren.

Met 2018 al weer een tijdje onderweg vonden we toch de rust voor een terugblik op 2017. Wat heeft het ons gebracht en wat hebben we geleerd. We hebben het samengevat in een kort overzicht.

Onboarding kan vaak veel beter. Met uptospeed maken wij het voor bedrijven makkelijk hun nieuwe werknemers een goede start te bieden.

We zijn al weer volop bezig in 2017. Toch nog even de tijd genomen om een kleine terugblik op 2016 op papier te zetten. Dit was ons 2016:

Op 1 oktober 2011 schreven wij ons bedrijf in. Onderstaande mailconversatie vonden we terug op LinkedIn:

In opleidingsland is ‘interactieve video’ een veelgezochte en gebruikte term. Het stof van de eerste hype lijkt wat te zijn neergedaald, wat ruimte biedt voor de kernvraag: wat is de toegevoegde waarde van interactieve video?

Voor wie ervaring heeft met het maken van opleidingsproducten is het een bekende rolverdeling: er is een inhoudsdeskundige en een opleidingsdeskundige. Waar de eerste de inhoud van een cursus aandraagt, zorgt de laatste ervoor dat de inhoud didactisch verantwoord aangeboden wordt. Wat zijn nou de belangrijkste succesfactoren voor deze samenwerking?

Ik ben gek op werken met digitale tools, enthousiast over de kansen van e-learning en nieuwsgierig naar de mogelijkheden die er zijn om met technologie werken makkelijker te maken. Toch, als er één ding is waar ik 100% voor sta, dan is het met elkaar praten over je werk. Niets bijzonders, gewoon met collega’s het hebben over welke vragen je tegenkomt en hoe je problemen wilt oppakken. Waarom?

Vraagstukken over kennismanagement blijven ons de laatste tijd bezighouden. Hoe kun je er in kennisintensieve organisaties voor zorgen dat kennis die is opgedaan behouden blijft en toegankelijk wordt? Ik merk dat mijn eerste neiging is om te denken in systemen. Hoe kunnen de technische mogelijkheden het delen van kennis ondersteunen op een manier die aansluit bij de wijze van werken?

Enige tijd geleden was ik bij een kennisbijeenkomst van het SIOO. Het onderwerp van de middag/avond waren de vijf gamechangers van consultancy. Er is een whitepaper en ook in het afgelopen nummer van M&C werd hier uitgebreid op ingegaan. De discussie maakt zichtbaar veel los.

Er is een filmpje (zie onderaan blog) op internet van 4 minuten en 9 seconden waarin Charles Jennings de concepten van 70-20-10 uitlegt. In het simpel geanimeerde filmpje krijg je een korte introductie waarom standaard trainingen vaak niet leiden tot het gewenste resultaat en hoe belangrijk het is om aandacht te hebben voor informeel leren.

Samenwerken is het mooiste wat er is. Ook het moeilijkste.

Het klinkt allemaal zo logisch. Je bent met elkaar met hetzelfde bezig. Als je ziet dat iemand iets onhandig aanpakt, dan zeg je dat. Als iemand ziet dat jij iets slimmer kan doen, dan hoor je dat. Iedereen is betrokken bij het werk en je werkt efficiënt met elkaar naar een einddoel.

Toen ik in 2007 bij een adviesbureau aan de slag ging, werd ik ontvangen met een dikke map genaamd ‘werkmap Bart Wagenaar’. Ik schudde wat handjes en kreeg zo’n anderhalve dag de tijd om te acclimatiseren en de map door te nemen. Ik herinner mij goed dat ik dit positief vond.